Boşluk Şiiri - Emin Vural

Yakılan ekinlerin kokusu ile
Ellerimle sardığım tekel tütününün
Kokusu iç içe geçerken
Terk ettin beni
Burnumdaki kokuları
Ayrıştırmakta zorlansam da
Yananın tütün ya da ekin değil
Bedenim olduğu kesindi
Ayrılık
Hiçbir acıyla kıyaslanamaz
Acıların hepsini sürseler meydana
Ayrılık mutlak zaferle ayrılır
Bu acıyı yaşattın bana
İlk değildi belki
Şimşekler sadece bir defa mı
Aydınlatır karanlığı?
Sen de üstüme düşenlerden biriydin
Hani manavda sergilenen elmalar varya
İşte ben oydum
Sen ise ruhuma dokunan insanlardan biri
Çok insan dokundu
Ağaçtan kopardı yevmiyeciler
Mal sahipleri dokundular
Herkes bir şekilde ilişti ruhuma
Ama sen farklıydın
Kurt gibi girdin yüreğime
Delik deşik bedenim
Senden sonra ellemez oldular
Ruhuma dokunan,damarlarımda sürünen senden sonra kimse sevemez oldu beni
Azı dişleri çekilmiş bir insanın
Ağzında hissettiği boşluğu
Bıyıklarım daha yeni terlemeye başlamışken
Hissettirdin
Çok zor Aysel be!
Ruhunu tesir eden bir şeyi kaybetmen
Çok zor
Sen anlayamazsın
Ben ruhuna değil bedenine tesir etmişim
Dokunamadan sevemezmişsin
Sen gitsen de Aysel ben dokunamasamda
Ben gidemedim
Dümdüz olan ekin tarlasında
Her gün tütün dumanımda
Seni gördüm
İçime sigara değil seni çektim
Belki toprak sigaramı söndürdü
Ama ben seni içimde söndüremedim
İçim yanıyor Aysel
Bedenim yanıyor
Dokunmak istediğin bedenim kararıyor
Bil istedim!