Boşluk Şiiri - Selvi Çelik

Artik dost bildiklerimi düşman ettim.
Düşmanımı dost eyledim,
Dünya kapılarını kitledim açmıyorum.
Cünkü karanlıklar bile korkutmuyor.

Gündüzler kabul etmiyor beni,
Isyanlarımdan dertlerimden bıkmışlar,
Kirletip karanlık eyliyormuşum.
Bunu suratıma tokat gibi vurdular.

Dúşúncelerim karma karışık allak bullak olmuş.
Kafamdaki beynim zonkluyor beni kabul etmiyor.
Göz bebeklerim oynamıyor yaşlardan bıkmış.
Kalbim isyana, isyana girmiş bedenimi istemiyor.

Artik dilim bile dönmüyor agzım ondan aciz.
Hele yüregim oda agzımdan aciz bıkmış.
Onu her an aldatdıgımdan inanmıyor artık.
Ellerim ayaklarımdan ayaklarım ellerimden yorgun.

Zamanı zamana sıgdıramaz oldum,
Koskoca dünyada bir adım yer bulamaz oldum.
Dostu düşmanı seçemez oldum.
Gúndüzü geceye geceyi gündüze kattım.

Yoruldum yoruldum artık kanım durdu.
Damarlarım işlemiyor artık,
Nefes almaya acizim yoruldum artık.
Yolun sonuna geldim....