Boşluk Şiiri - Perihan Keskin

Öyle bir an geliyor ki yine kendimizi ifade etmek zorunda kalıyoruz.
Yaralarımızdan, hüzünlerimizden , korkularımızdan bahsediyoruz onlara...
Dakikalarca , saatlerce beynimizde kurduğumuz cümleleri, bir çırpıda söylemeye çalışıyoruz.
Sanki karşımızdaki bizi anlayacakmışcasına...

Birazcıkta olsa rahatlıyoruz belki
Elde ettiğimiz tek kârımız bu oluyor zamanla
Lâkin! anlatıyoruz, ama anlatsakta anlamıyorlar,
Dinleseler de hep aynı yerden vuruyorlar.
Biz de artık bakıp görmüyor , yorgunmuşuz gibi davranıp ,anlatmıyoruz.