Boşluk Şiiri - Aydın Gençalp

Apartman boşluğuna düşmüş içimdeki çocuk
Güvercin boku kokuyor her yer şimdi
Zihnim aynı bu çömeldiğim yer gibi
Sağda solda bir iki çürümüş sebze-meyve
Ufak tefek yumurta kabukları
Ve gözden çıkarılmış birkaç oyuncak…
Kimsenin umrunda değil, asla da olmayacak
 
Kanatlar çırpınıyor tozlu kubbenin altında
Güneş göz kırpar gibi oluyor bazen
Sanki azıcık daha hızlansa, rüyalarımda bir film oynayacak
Oynamıyor…
 
Bilye, taso oynayan, arkadaşları olan bir çocuktum ben
Uçurtma uçuran, bisiklet süren
Sonra bir gün… Ayağım takıldı babamın anneme ettiği küfürlere
Kalktım ayağa, gidip çizgifilm izledim
Sonra kuşlar kedileri dövdü
Abim beni…
Sildim sümüklerimi tırmandım ağaçlara
Annem çekti bacağımdan düşürdü beni
 
Hiçbir şey bir anda olmadı
Ama her kırılan hayalimde
Apartman boşluğunda buldum kendimi
Bu da oldu işte sonunda,
“Dışımdaki adam” da unutup gitti beni
Şimdi burada durup büyümeyi beklemek zor
Hem pencerelerden gelen bağırtılar ürkütüyor beni