Boşluk Şiiri - Arıkan Akar

Günahların ve sevapların arasında kalan bir güneş kadar
Tüm doğrularım arafta benim
Dünyanın bütün kirini yiyen bir küfür dolaşıyor dilimde
Konuşsam herkes ölür
Sussam sadece ben..

Boşluktayım
Kurduğum tüm düşlerimin vergisi alınıyor benden
Ödemediğim bir bedel kalmadı bu yaşamda
Yani eksideyim albayım!
Hayalde, hayatta
Savaşta ve barışta..
Ben bu hayata olan tüm borçlarımı
Son şiirime sakladım
Kafiye arama sıkıntısına düşmeden
Öylece...
Harf harf ödeyeceğim
Her sözün ahengini yaşayacağım son şiire..
Her dudağın sarkı olduğu güne

Boşluktayım..
Bütün haykırışlarım acılardan kaçmak içindi
Oysa ben haykırdıkça canım yandı
Yaramı duyan kim varsa
Beni tanıdıkları yerden vurdular

Boşluktayım..
Ruhumun pasını saydamlaştırıyorum
Tanıdıkça kendimi
Kaçıyorum kendimden
Geriye dönüp kendime bakmama engel olan bir nefret var bende
Beni herşeyden alıkoyan
Beni herşeyden uzaklaştıran
Kendimle aramda katı bir çizgi var
Bir yüzüm hayat veriyor
Öteki yüzüm çirkinliği barındırıyor
Kendimle eşit uzaklıkta bir boşluktayım

Boşkuktayım..
Kendimi arıyorum
Rüzgarların geçitinde
Mevsimlerin dört yolunda
Camı kırık pencerelerde ağlıyorum
Ne zaman değişecek bu hikaye?
Bu boş defter ne zaman dolacak?
Ben hangi kendimde doğruyu buldum,
Hangi kendime yanlış yaptım?
Sanırım bu görüp öğrenebileceğim bir şey değil
Bu duymadığım bir ses,
Bu bir sır...