Boşluk Şiiri - Kürşat Uçar

Bir boşluk,
Bir odayı, bir dünyayı nasıl dolduruyor,
Ve de bu cümle
Dolmayan bir gece yazılıyor.

Bir hastalığım var adını bilmediğim,
Bazı şair yokluk diyor, bazı doktor kanser,
Kelime kanseri.
Ay ve ay eriyor cümleler akıldaki,
Saçlarımdan aklım dökülüyor ben yazamadıkça,
Tedaviye yanıt vermeyen sert ünsüzlerim ünlü olmak istiyor bazen
Birkaç harfi kelime yapıp, ulusa sesleniş için.

Yazamıyorum ey dilek ve şikâyet kutusu gecenin,
Fişini saklamıştım eski şiirlerimin,
Belki değişimi yapılır diye,
‘Kullanılmış şiir almıyoruz’ dediler,
Ama bilemezdik kullanmadan o şiirleri,
Bu hayatın bize dar geldiğini.

Şimdi seneye de giyebileceğim bir karmaşa var üzerimde,
Alfabemin en kızgın harfi
-siz öyle durduğuna bakmayın-
Yumuşak g.
En çok sana kızgın, hiçbir kelimeye onunla başlamadım diye
Zira sen her cümlemin başısın, yüklemiyken hayatımın.

Ama bu boşluk içini karalıyor harflerimin,
Bıyık bile çiziyor nerede gereksiz bir vesikalığım varsa,
Yazamıyorum ey yolcular,
Biraz arkalara doğru ilerleyelim,
Sen tamamken daha ne yazılır bilmem
Bu yazdıkça alışveriş listesine dönen şiire,
Ama bari koynunda iniyim,
Zira müsait yerisin hayatımın.

Bir tost, sen varsan ‘akşam yemeği’ne dönüşüyor çalgılı kemanlı,
Yemeği yemek yapan baharatı falan değil,
O esnada elimin eline uzanması.

Sen bu kadar şiirken ilkokul fişi kalıyor bunlar tahtada,
Ali ata bak gözünü seveyim, Oya ip atlasın, Işık ılık süt içsin,
Ben sendeyim.

Adını yazmıştım bir duvara geçen,
Dün gece önünden geçtim, ‘zarafet’ yazıyordu,
Bir önceki gün ‘sade’, öncesi ‘huzur’,
Ben adını yazdım bir kez ama bin kez seni okudum.

Şiir yazamamaksa dert değil,
Sen konuş, sen yaşa, ben seni not alırım,
Şiir olur kendi,
Misal ‘bir boşluk’ dedim,
Gerisi geldi.