Boşluk Şiiri - Zeynel Kuday

İnsan bazen hayattan-tek servetinden-yılar.
Tadılmamış zevklere galip gelir usancı.
Sevinçlere saldırır köpek dişli kaygılar.
İçinde çadır kurar nice göçebe sancı.

İnsan bazen bezgindir,suskun bir ölüm diler.
En pembe mutluluklar gözünde koyulaşır.
Nefrete bulanır can, gülünçleşir sevgiler,
Anlamsızlaşır günler, dert zirveye ulaşır.

Sıkıntı...ömrümüzün bu azılı düşmanı,
Dikenli telle bağlar; akrep ve yelkovanı.
Kıvrandırır insanı boğucu bir kahırla.

Mayına basmış gibi tutulur kalır zaman,
Artık ikiz kardeştir saniyeler asırla,
Hayatsa bir boşluktur, bir boşluktur kocaman.

(2011)