Boşluk Şiiri - Adnan Şerifoğlu

yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum
bir gazel yaprağı gibi susuzdum
yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum

çaresiz atılmıştım meydanlara
atılmıştım çaresiz çakallara
ne geçmeyen zamana hükmüm geçerdi
ne gecelere kurda kuşa sözüm

yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum
bir gazel yaprağı gibi susuzdum
yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum

gece gün sokaklar benimdi
başıboş köpekler kediler benim
parklar kaldırımlar benimdi
bütün kimsesizlikler benim
kederler pişmanlıklar benim
tevekkül benimdi

yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum
bir gazel yaprağı gibi susuzdum
yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum

kapalıydı bütün kapılar yüzüme
uzak ışıkları da sönmüştü
gökyüzü lambalarının

solmuştu ümitlerim
yaşamanın uçlarında yorulmuştum
zamanın sırrına varırken
ulaştım ölümün coğrafyasına

kaç kez kapımı çalmıştı izinsiz ölümler
utanmıştım sana kara yüzlerle gelmeye rabbim

yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum
bir gazel yaprağı gibi susuzdum
yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum

gönlüme karabasanlar çökmüştü günlerce
şahikalara çöken kara bulutlar gibi
merhametten kovulmuş gibi
kargışlanmış gibi
ölmeden gömülmüş gibi

yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum
bir gazel yaprağı gibi susuzdum
yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum

nelere alışmıştı yüreğim
nelerden geçmiştim
hangi mevsimlerden kalmaydı kederlerim
eskimez kavi sert granitten.........................
taşıdım onları zamansız mekansız
zavallı aciz gövdemde

günlerce ağladığım olmuştu en çılgıncasına
ağıt yakarcasına ardından anaların oğullarına kızlarına

yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum
bir gazel yaprağı gibi susuzdum
yalnızdım uykusuzdum yorgundum dostsuzdum