Boşluğunu Arıyorum Ceplerimde

BOŞLUĞUNU ARIYORUM CEPLERİMDE

çisil çisil ölmeyi yeğ tuttum hiçinim ya
yüzümü ayrılığımızla yıkıyorum her sabah
çisil çisil diyorum anla beklemeliyim şehir ellerine aç
saçılmışız diyorum kendime gülümser bir alışkanlıkla
seninle nasıl ölmek mümkün ki ince düşünceli kuşum
zehirsel dinliyorum aşk şarkılarını ellerim ceplerimde
boşluğunu arıyorum ceplerimde olanaksızlığım işim bu
sana yüz çevirdim ister istemez ölmeliyim eksik bir şeyler var
ben sana da değil seni eksiksiz sevmeye ulaştım sandımdı
bir ikindi kirli bir anayol üstünde tanınmamak arzusu gibi
tanınmamak asfalt yollara kapanarak ağlamak
her yanım güneş yanığı olmalı muhakkak evet olmalı
yüzüm gözüm sıyrıklar içinde tükenmişliğime varmak
tanınmamak diyorum yalnızlık ertesi söylenmesi imkansız
acılarımın portresini yaptım ilk akşam yıldızlarıyla sana
yıldızları esir aldım gözbebeklerinde ışımak için saçlarımla
artık sokak lambalarına arkadaş tanınmamışlık tutkum
önümde yalnızca neon ışıkları çizgileriyle kıpkırmızı yalnızlık
imlam bozuk düşük cümleler yeter ömrüme
bir dal kopsa ilk heycanı ben yaşarım
bir yıldız kaysa ilk dilek ben
dokunduğum her iklimde ilk solan ben
attım her yankıyı sesimden sadece sen
yankısız en uzun nedensizliğimsin
arka çıktığım tutkularımın esiriyim bu sen
kimliğim yok adım soyağacım sen
elbet çaresizliği konuşur geceler tınısız yavan bir şehvetle
var mısın limansızlığa
tanınmamak yalnızlığının ertesinde
bu deniz bizimse bakışlarımızla kulaçlayalım yalnızlığı
ırgat olalım zamana yabancılaşmadan öğle sonraları ölümlerine
kırlangıçlar daireler çizmekle meşgul gökyüzüne
öpüşebiliriz şimdi

tanınmamak diyorum yalnızlığın ertesi
yaklaştım sana sokaklar arası huzuru kuşların
sonbaharın cadde sessizliği sen

incitemem sensizliğimi
yaşanacak çok şiir var
varsın tanıma beni ıslah edilmemiş bir intihar gibi

kibarlaşamamış bir açıklamasızlık bu sen
surları yıkılmış çıkışsızlığın dönüşsüzlüğün
aklındaki hiçbiri değilim
değişebilir tutkularınla sen sensin yabanıl akıl kaçırmışlı
oyunları bırakalım kirlenmiş kostümlerimiz
zamanla öğrendiğimiz imkansızlığımızla