Bosluğun Hükmü Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bu dünya bir mezar, gömülmüşüm en dibe,
Ellerim bağlanmış, her nefes bir azap.
Sözlerim kanla oyulur, dilimde paslı çivi tadı,
Alevlere atılmış ruhum, yanar da yanar gecenin sonuna dek.

Ne umut ne merhamet kaldı bu yollarda,
Adımlarım taş gibi, bastığım yer kül olur.
İhanet, her köşede bir bıçak gibi bekler,
Her yüz bir düşman, her bakış ateş gibi yakar.

Yaralarım kapanmaz, her darbede derinleşir,
Her yumrukta biraz daha çöker bedenim.
Acı denen şey içime işlenmiş,
Çıkış yok, sadece daha karanlık bir uçurum var önümde.

Her şey kül, her şey çürümüş,
Kelimeler anlamsız artık, duvarlar bile çökmüş.
Gözyaşı dökülmez, çünkü gözlerimde yaş bile kalmadı,
Öfkemle boğarım her sancıyı, durdurmak nafile.

Kıyamet gelse, hiç umrumda olmaz artık,
Çünkü ben çoktan parçalandım, çoktan tükendim.
Küllerimle kazınmış bir hayat bu,
Ne sonu belli, ne başlangıcı var.

Yıkım benim adım, her şeyin nihayeti,
İçimde kasırga, dışında fırtına,
Ne insan ne kader çekip çıkarır beni bu boşluktan,
Ben kendi cehennemimde hâkim,
Ve dünya, sadece altında kalan bir enkaz.

Küllerimden doğmamı beklemeyin,
Çünkü alev bile beni yakmaktan usandı,
Bir çığlık olur yankılanır adım,
Ve geride kalan tek şey, yıkımın soğuk yankısı.