Boş verişlerim Şiiri - Mekan Atac

Biraz içime kapandım, sonra dışıma.
Battaniyeler ısıtmıyor hiç.
Kalktım inatla çay demledim.
Yarım kalan bir şarap şişesine gözüm takıldı.
Hangi umutla içilmişti, çokmu mutluydum.
Hangi hayallerle içilmişti.
Kendini unutturacak, kendime bile açıklayamadığım, nasıl bir umut saklıyordu içinde. Boşverdim, boşvermek nasılda kolay olmuştu böyle
Çaya bile boşverdim.
Camın arkasından, soğuktan titreyen sokağa daldım. Sokaklar bile benden gitti. Nasıl bir haykırış bu böyle ve duyulamamak.
Düşüncelerim, yani başım da, bedenlere büründüler.
Gözüm aynalara kayıyor sonra.
Kendimi kandırışlarımla, aynaya bile bakamıyorum.
Yansımasıyla midemi bulandıran bir yüze bakıyorum.
Nefret ettiğim ellerimle yüzümü kapatıyorum.
Kramplar girerken vücuduma, ölmemek için direniyorum.
Koluma giren yarınlarım teselli eder gibi yüzüme bakıyor.
Dünüm ve geçmişim yüzüme tüküreçekmiş gibi suratını buruşturuyor.
Zaman oturmuş, son yarım kalan şarap şişesini kafasına, iğrenç bir kahkahayla dikiyor.
Üstüme gelen duvarlardan kan kusan, umutla yazılmış yazılar beliriyor.
Ve yüzünü seçemediğım bir el, beni boğan bir gülüşle uzanıyor.
Geçmişimin küçümser bakışlarından kurtulamıyorum. Beni bırakmayan yarınım. Ve bana uzanan bu gülüş.
Karanlık, kapıyı çalıyor sonra, yanında getirdiği derin boşluk. Korku beni güçlü kılıyor.
Pencereyi açışım, herşeyi defedişim ve boşverişim.
Kendime sarılıyorum, bir okadar soğuk.
Küçük bir masal doldururmu bu hikakeyi şimdi.?