Boş ve Yitik Şiiri - Abdurrahman Günay

İnsanı anlamadan geliyorum, an-la-ma-dan!
İrkiliyor ruhum titrek bir yağmur damlası gibi gök boşluğunda
Anlak ne işe yarar insanlık çekilirse çıktım aradan
Gönülsüz aşk mı olur hiç insan mı kalır derdim anlatamam

Ağır ve büyük bir kaya yüküm zaman indirdi buraya
Umudumu lambalara astım yürek yağımdan yanar
Niçin çiçeksiz bahar saksılarda saklıyoruz iki şaşmanın birini
Şiirin bile kaçtı tadı çekilmiş tavan arasına ahenk arar

Beni kendimle didişmeye bıraktılar kelimeler üşengeç
Bir anısı kalmadı yaşandı ne yaşandıysa gördün gelgeç
Gölgeler zihnimde ömrün birikmişi seç ne istersen seç
Yalana ve boşa çıkıyor iz diye biz yok ben yalnızca öznesi

Bizi anlatamam anlamadan çünkü bitik anlam
Güç zalimdeyse yitik insan boş demokrasi