Boş vagonların ölümleri Şiiri - Necmi Dayan

kimse anlamadı benden başkaları bile beni
kirli suratımı yıkadım musalla taşlarında
beynimi düşüncelerimi dikenli telden örülmüş keselelerle ovaladım
hep aranızdaydım kara ve matem yas ağalamalarımda
beni bırakmayın dedim sevgisiz yorgun
kıyılara çığlıklarım kollarım parmaklarım
vurdu
duymadınız ızdıraplarımı ağlayışlarımı
bir ben kaldım geride duymadınız yankılarımı yanışlarımı
şehirde yalnız turlayan emekli bir vagon gibi
hepiniz ölüp gittiniz kardeşlerim
hepinizi sevdim ben ve hepinizden nefret de ettim
yine de huyum kurusun demedim
yine de her şeye rağmen hepinizi sevdim
istemesenizde geleceğim
çalacağım o kapıyı
şenleneceğim
işte o zaman kendimi affedeceğim
bitecek bu işkence
bittiğini bileceğim