Boş Tren Şiiri - Osman Türkmen

Yağmurlu bir akşamdı,
Bir istasyonun bankında,
Uyuyakalmıştım, ıslanmıştım, üşüyordum.
Sabaha karşıydı,
Bir trenin, ıslak ray gıcırtısıyla,
Hafif bir ürpertiyle,
Kalkmıştım, su olmuştum, titriyordum.
Ölü taşır gibiydi bu tren,
Çok sessizdi, beni ister gibi.
Bomboştu, uzun vagonları,
Tek başınaydım,
Binmek zorundaydım, mecburdum.
Boş tren beni alıp gidecekti,
Ama nereye götürdüğü,
Asla bilinmeyen!