Boş taput Şiiri - Murat Bozkayar

Gömlek kollarını sıvamış
bir karış el
yüz karışlık yüzüyle
tüm günahıyla etiyle kimiğiyle
saravanada itişen ayak sürüsü
kadar kalabalık kalabalık
gözleriyle
bakıyor içine önüne ardına
bitene bitmeyene
Bir kuş penceresine konmuş
farkında değil
belki umrunda değil
çayına kattığı şeker ve zaman
eriyip gidiyor
akıl, akıldaki ve...
Kanat çırparak zamana koşan kuşlar
zamanda kaçamak yapan düşler
hepsi akıp gidiyor.
Odasından önünden ömründen...
imkansızı inkar etme imkansızlığında
tüm olasılıkların
ve zamanların beli bükük.
Geçip gidecek,
geri gelmeyecek olan her şey.
Olacak olan ise beklemede
hazır içini dökmeye
yer, zaman ve mekan
hazır tekmil beklemede.
Bir beyaz gömlek giymiş
demir yumruklar ve kollar...
Düşünse boğulacak
düşünmese insan olduğunu unutacak
oysa unutmaktı insana mahsus
derin bir mahpusluk.
ağırlığın gölgesi omuzlarında
gözlerinde bir ömür korkusu
sendeleyerek yürüyor içinde.
Ama alabildiğince çökmüş koltuğuna
kalk! desen,
kalkacak yürek yok
ölüyü bekleyen
bir taput gibi boş
bakıyor bakıyor...
Elini, aklını, yüreğini
koymuş masaya
Küller ve izmaritler
Yoklar, ahlar ve O
birikmiş önüne
yürek yakmada.
Dudaklarının arasında
kelimeler çiftleşiyor
bölünerek dökülüyor
önüne, masasına ...
Sen benim yüreğimin ruhusun
iyi bak kendine
İyi bak
İyi...