Boş Sandalyeler Şiiri - Veysel Sari

Sofrada üç boş sandalye
Her biri bir evlâdımın yeri
Çatallar, kaşıklar sessiz
Tabaklar soğuk, yemekler yetim

Duvardaki fotoğraflara bakıyorum
Küçükken kucağımda gülenler
Şimdi uzaklarda, kendi yuvalarında
Özlemin ağırlığı çöküyor omuzlarıma

Geceleri uykum kaçtığında
Telefonlarını açıp bakıyorum
Son gönderdikleri mesajlara
"İyi geceler baba, seni seviyorum"

Bahçedeki salıncak durgun
Eskiden kahkahaları dolardı buraya
Şimdi yalnız yapraklar dans ediyor
Rüzgârla birlikte ağlıyorlar sanki

Her bayram beklerim yollarını
Kapıda çalacak zili düşlerim
Sarılmalarını, kokularını özlerim
Her biri canımdan bir parça, ciğerparem

Zaman ne çabuk geçti böyle
Dün bebeklerdi, bugün anne baba
Gurur duyarım başarılarıyla ama
Bu hasret de bir başka yara

Telefonda seslerini duyunca
Gözlerim dolar gizlice
Her vedalaşmada içim burkulur
"Ne zaman geleceksin?" diye sorarım hep

Anne, bak çocuklar büyümüş
Bizim gibi yuvalar kurmuşlar
Şimdi anlıyorum babamı
Özlemin yaşı yokmuş, zamanı yokmuş