Boş Kuyu Şiiri - Filiz Vela

Kesik
kesik,
kopuk kopuk
düşlerdi.
Biri bana içimdeki boşluksun,
dedi.
Boşluğu doldurmak kime iyi geldi?
loş bir İstanbul kuytusu
boş bir bakış,
sayıklayış
Bir boşluk muydu yerim?
Sığdım mı dar mı geldim
boşluğa ki
sıkışmışım kalmışım geçmişe,
senin boşluklu yüreğin benim huzursuzluk kuyum.
Beni çeken yok yukarılara.

Masal tadında bir düştü, masaldı, kabustu,
aşktı, gerçekti,
dokunulabilirdi, utanılmazdı, huzurdu, geceydi, sahildi, İstanbul’du...
yaşandı, saat 12’yi vurdu.
Bitti.
Geriye ayakkabı teki de kalmadı
Düne bulandı gece, sabah oldu, sesler duyulmadı
duyduk duyulmadı

Boğazım boğum boğum
bu nasıl bir doğum
bu gece hiç olmadığım kadar donuğum
sağım solum önüm arkam
sobe
saklanmayan desem de sen git saklan yine...