Boş Evlerde Şiiri - Oğuz Düzgün

Boş evlerde kimler kalır?
Tebessümler olur kahır
Gece gündüz ağır ağır
Boş evlerde, boş evlerde

Şurda çocukluğu oynar
Burda pişmanlığı ağlar
Annesi ninniler çağlar
Boş evlerde, boş evlerde

Yaşananlar hayal gibi
Nerde öfke, hani sevgi
Gelen geldi, giden gitti
Boş evlerde, boş evlerde

Sûreti var aynalarda
Dolaşıyor odalarda
Sanki bitmez rüyalarda
Boş evlerde, boş evlerde

Nice sevinç, nice feryat
Yaşanmış bir dolu hayat
Şirin burda, hani Ferhat?
Boş evlerde, boş evlerde

Sobalarda kül kokusu
Ümidi var, ya korkusu
Bölünür mü hiç uykusu?
Boş evlerde, boş evlerde

Seccâdesi mahzun durur
Kalmaz artık kin ve gurur
Perdeler de bak savrulur
Boş evlerde, boş evlerde

Adım adım yürür gezer
Pencereden bizi süzer
Öldüğünü belki sezer
Boş evlerde, boş evlerde

Anahtarlar artık paslı
Koltuk dolap hepsi yaslı
Bitti şimdi dünya faslı
Boş evlerde, boş evlerde…