Sen yokken Sultanım her yer, her şey boş...
Açıyorum kapıyı, her şey yerli yerinde,
Uzunca bir koridor, odalar kendi halinde.
Ne bir rüzgar girmiş içeriye, ne ses, ne de bir nefes,
Sen yokken burası bir ev değil, sanki bir kafes…
Biliyorum, “Yoksun ama senin yerin kalbimde.”
Sen zaten hep benimlesin yanımda göremesem de.
Belki daha da mutlu olurum, geliversen bedeninle,
Neşeleniverir bu boş ev, senin bir tek gülüşünle…
Tarih: 06.09.2013
Saat: 23:28
Kayıt Tarihi : 9.9.2013 23:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!