Boş! Şiiri - Ali Emek

Çıngıraklı kahkahalar yükseliyor,
Rezil muhabbetler…
Herkes sarhoş,
Bilmiyor insanlar kendilerini.
Zaten ne zaman bildiler ki,
Geçen zamanın değerini.

Bir bir düşüyorlar yerlere
Ama kahraman edasında değil
Kireç taşına benziyor daha çok.
Sektikçe yerden,
Boş,
Beyaz,
Dumanlar yükseliyor.
Ve yuvarlandıkça,
Hayat gösterdikçe gerçek yüzünü,
Eriyip kayboluyorlar.

Yok oluyorlar gecenin içinde.
Ne dünyanın kerameti,
Ne allahın hikmeti,
Ne de tarihin tekerrürü.

Buna yaşamın diyalektiği diyorlar.
Boş yaşamların,
Hayat içindeki eriyişleri.
Erimeliler ki, yeni yaşamlar oluşsun.
Ki bu yeni yaşamlar,
Kireç taşı değil,
Çelikten bir zırh oluştursun.