Boş... Şiiri - Ercan Özcan

Kadın!
Bir boşlukta süzülür gözlerin,
Belirmiş yüzünde
pare pare çizgilerin.
kadın!
Kırıldı mı kolun kanadın?
Söyle!
niye üzgünsün?
niye ağladın?

Adam!
Seninde farkın yok ondan,
Yalnızlık yükselir, dört duvar odandan,
Bir bak kendine adam!
Tüketiyorsun başı olmayan sondan.

Çocuk!
Arafta bekleyen bi çiçek
Kavgaların acısını
ayrılık sancısını
hep sen’ler çekecek
çocuk!
Gözlerinin meyvesi boncuk boncuk
bitmiş sevdaların hasadını
hep sen’ler mi biçecek?

Dünya!
İçinde yok her mevsim güneşli bahar.
Seven mutsuz sende,
sevilen ağlar.
dünya!
ah! her zerresi bozuk dünya!
kuşlar artık niye kanatsız?
çiçekler niye solar?
kadına,adama ve çocuğa ettin sen, yazık dünya.