Borçluyum Anama Şiiri - Nezaket Toraman

Borçlu olmayı hiç sevmem.
İstemem öyle kamçı, öyle yiğitlik.
Bana öyle gelir ki
onurunu da teslim eder adam borçlandığına.
O yüzden kaçınırım, borçlanmam.
Onuruma düşkünlüğümdendir
Borçlanmaktan kaçınmamın nedeni.
Annemi düşünüyorum.
Evlatlarına bakışı gelir aklıma.
Gözlerinin içi güler.
Yaşlanmamıştır gözleri hiç.
Hep cıvıl cıvıldır.
İlla ki evlatlarına bakarken.
Çivit mavisinden yeşile,
Eladan koyu kahveye döner rengi gözlerinin.
Merhameti görürüm.
Yüreğinin titrediğini,
Nasıl yangılı olduğunu,
Ne çok sevgi yüklenmiştir...
Hiç yüksünmez.
Hep sevgi taşır.
Verir, verir, verir...
Yüreği taşa,taşa verir sevgisini.
Elle tutulacak gibidir,
Sarıp sarmaladığını duyumsarım.
Sabrına akıl ermez.
Tevekkülüne, kanaatkarlığına,
Acılara diklenmesine, bekleyişine.
O, hep bekleyiş içindedir.
Sanki beklemek için gelmiştir şu dünyaya.
Güzellikler içindedir.
Herkesi sarsın ister o güzellikler.
Sevmektir anamın işi. Ve ciddiye alır sevmeyi.
Sevmek ciddi bir iş.
Ondan öğrendim...
Borçluyum anneme.
Bana sevmeyi,
Karşılıksız sevmeyi öğreten odur.
Ve onur duyarım anama borcum için.
Ne çok sevsem de
Ödeyemeyeceğimi bilirim.
Anneler günün kutlu olsun anacım