Borçluyum Şiiri - Gülden Işık

Özlenen bir şehir vardı, dumanla kaplı
Ardımdaki yüzünün, son yansıması gibi.
Yorulmuştu artık koşturduğum yalanlar
Avuçlarımda bir tek külün tadı kaldı.

Tutunduğum o son dalım da kırılmış
Susan feryadımda yırtıldı göğüs kafesim
​Hangi sesten kaçtıysam çağırdı beni
Zaman, beni çürüten demirden kafes.

Herkes borçludur güneş batarken...
Tarih, günah sayısı insana baktıkça
​Gelmeyecek olanı sevdim ben
Tenimin tuzunda özlemi yıkadıkça.

İçimdeki boşluklar ezberimde
Karnımda biriktirdiğin sancı
Gözyaşımdan da gerçek...
Kırık bir pusulaydı yönümü çizen
Bütün haritalar alev almış.

​Dünyanın attığı o büyük çığlık
İçimizde akmayan durgun bir nehir
Pasla kireç arasında tozlu düşünce
Varoluşundan arta kalan tortusu.
Her taşın akladığı sisli denizde Güvensizliğimin tek nedeni sensin
Unutulmaz, her bir yemine borçluyum.