Borç.. Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Suyu kuruyabilse; ne kalır denizden geriye?
Ara ki bulasın sonsuz maviliklerimi,
Yerinde şahlanan, yerinde uysallaşan dalgalarımı,
Parıltılarımı, yosun kokularımı,
Yanan topraklara armağan ettiğim esintilerimi.
Nereden bileceksin anam-babam,
Seni kuruya kuruya
Beklediğimi?

Şuraya-buraya savrulan kumlara dönmüşüm,
Tatlı canım acı rüzgarlara emanet,
Ne durum kalmış, ne durağım,
Çeker dururum bir büyük sevdanın çilesini,
Bedelini öder dururum ufana ufana,
Anlayamıyorum nu kadar beter sığınmak istediğimi
Vicdanına.

Sen bana bir gençlik borçlusun,
Fildişinden yapılma bir yüz, ipekten yapılma saçlar,
Kara, kapkara gözler, uzun kapkara kirpikler,
Fidan gibi bir boy, kaynayan bir kan,
Körpe bir can, engin bir ruh,
Dolu dolu bir yürek
Ve başında kavak yelleri esen bir gençlik boşlusun,
Öde artık borcunu titreyen ellerime
Ve bükülen belime,
Senden öte hiç kimseyi görmez olan
Gözlerime.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 61-62/100)