Bol Kanamalı Mağara Oyunu

seni sevmek cennetsiz dindir kitabımda
kuş sapanı olursun ormanlarında beynimin
sessizliğe gömülür tabiat
mahkumdur bileklerim birbirine tevazusuz
kanıma susamışlar kentindeyim
şenlikli gelir ölüm
çocuk bahçesine girmiş gibi
nöbetleşe aşk bu işte kan kusar kanyonlar
bulutlar yağmursuz
kanıksanmış susuzluk gibi aşksızlık
akıcı olan yokluğun ve daimi ölüşlü evren
şimdi utanıyorum seni arayamamaktan
konuğumsun tecride alınmış yüreğime
ben ayak takımıyım tanıdığın tanımadığın
yüzlerin imasında imanı paylaşmak parya
mutluluk kendini kandırmaktır harcı ölüm
mutluluk o en eski aptallık dudaklarda savruk
sırası gelince bol kanamalı mağara oyunu
ateşi bulduk yanmak için aşka ve eşitliğe
barikatlarda natebessüm burjuvazi
sarayda aşk entrikadır
sırça köşklerinde kuyu dipleri efendilerin
aşk diyorum sıçraması bilincin
aşk artıdeğeri anlama
işten atılmak öğle sonrası baharı içinde gizleyerek
yıldızlara bakıp uyumak
dağlanmışlık boynunda kölelik prangası
köklerim kanımla beslenir
ve yaratırım kendimi kendimle