Bol Şiiri - Emre Doğan

Issız gecelerin koynuna yürüyen çıplak bir çift ayak gibi, üşüyor.
Çıplak çünkü bahar sadece kuru mevsim ağaçlarının çarpık dudaklarına açıyor beyaz çiçeklerini.
Oysa yalnız su hatlarını düşünüyor.
Kazılmış ve yıpranmış bir cehennem kuyusundan su çıkartır gibi korkuyor.
Korkuyor çünkü bunu yapmak zorundayken çıkarılan tozlar göğü kaplıyor pembece.
İşte ben o yaz bir adam gördüm, üzerine yapışmış bir ceketler uzun saçlarını dağıtıyordu. Bana gelip buraların halini anlatırken oldukça sakin ve umarsızdı.
İşte böyle büyüyen küçük bir şehir.
Bolu böyle.