Bokböceği Nezdinde Şiiri - Nebi Ünler

BOK BÖCEĞİ NEZDİNDE

Tabiatın kucağındayız… Güzelleştik!
Otlar, çalılar ağaçlar, taşlar kayalar, hava temiz…
Bazen toz, bazen çamur, toprakla bütünleştik.
Bir iştah, bir iştah, bitiverdi nevalemiz.

Bir oluk başında, kana kana su içilmez mi?
Gelen bir pişman, gelmeyen bin pişman…
Oh be dünya var mııııışşş! Halimiz mi
On dönüm bostan yan gel oğlum Osman!

Ne şehrin pisliği, gürültüsü, telaşı var
Ne de hesap kitap kaygısı… Başbaşa sen ve gölgen…
Yeşil yeşil gibi, mavi mavi gibi, tertemiz pınar,
Ey Allahın kulu; huzur, mutluluk dolu her bölgen.

Cırlavuklar cır cır, cıvıl cıvıl ötüyor kuşlar,
Güneş bir başka parlıyor… Neşe huzur doluyor için…
Şehirdeki kadar zor gelmiyor burada, iniş, yokuşlar
Tek soru; ey deli daha önce gelmedin neden, ne için?

Böbürlenip, küçümsemeyeceksin… karınca ezmeyeceksin,
Demem o ki; yaratandan ötürü, seveceksin yaratılanı…
Aklını başına topla, tiksinmeyecek, hor görmeyeceksin,
Boşuna yaratmamıştır hiçbir şeyi… Eylemesin deva aratılanı.

Hiç kimseler yokken, ıhlaya tıslaya boşaltıverdik,
Yeme içmenin neticesi bir ihtiyaç, şu çalının dibinde…
Biraz sonra, Yılgın Yağmur’u pek fena şaşırtıverdik,
Acep biz ne yiyoruz ki, şu bok böceği nezdinde?

Adanasız, 31.07.16 – 11.46 Yılgın Yağmur
…………