Dalgalar kıyıları yutarken
Gökyüzü ağlıyordu
Belki de için için kanıyordu...
Pencerelerin soğuk ışığı düşerken geceye
Karanlıkta eriyordu birbirine bitişik evler
Rüzgar ele geçirirken sokakları
Çıplak dallarda kuşlar üşüyordu
Ölü şehirlerde
Ölü çocuklar gibi...
(Parmağını bile kıpırdatmıyordu dünya)
Sağır duvarlarda gölgeler kıpraşırken
İçten içe yıkılıyordu
Binyıllık acı
Öylesine suskundu
Ve daha derin yaralı...
(Kopkoyu yalnızlıkta boğulurken insanlık)
Çürümüş yaprak gibi gömülüyor toprağa
Canı çekilmiş umut...
Kayıt Tarihi : 29.1.2024 14:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yüreğinize sağlık
beğeni ile okudum
dilinize sağlık
Acıyı görmeyen insan,umutsuzluğu yaşamayan
İliklerine dek kederin işlemediği,yaralamadığı bir insan
Mutluluktan,umuttan,sevinçten ne anlar ?
Göğü görmeden,denizi görmeden
Maviyi anlamaya benzemez mi bu.?”
~
Şükrü Erbaş
Kutlarım,yüreğinizi.
Sevgiyle…
Dünyanın neresinde olursa olsun acının rengi değişmez.
Duyarlı kaleminizi ve yüreğinizi kutluyorum sevgili Canan hanım. Sevgiler
Çok teşekkür ederim. Sevgilerimle..
TÜM YORUMLAR (11)