Sürüklenirken insan bilinmeze
Bir şeyler bir yerlerden
Arsız arsız gülümsüyor.
Bilemedim kim ki onlar
Dost mu, düşman mı?
Zaman eritir mi dertleri
Yoksa tortular tıkar mı yolları?
Bilinmezlerde takılı kaldım…
Yumruk olan ellerim
Öyle tutuk,
Öyle anlamsızca bakıyor ki…
Kimse
Hiç kimse,
Hatta ben bile
Çıkmayayım ki yoluma
Tökezlemeyim...
Sadece ve sadece
Bir rüzgârın yeli var sırtımda hissettiğim
Ve zaman zaman yüzümde…
Şimdi ben yola bakıyorum: izbe,
Göğe bakıyorum: kapkara,
Bulutların ardında ay…
Güneşim zaten batmış…
Ah dizlerim!
Vah ellerim!
Ne deyim ki ben size
Nerdesin ey yüreğim?
Kedi mi olsam ne,
Duysam uzaklardaki fısıltıları
Ya da sağır sultan mı olsam;
Duymasam pişmanlıkları,
Duymasam serenatları…
Yorgun gönlüme konmasın
Konmasın kimsesiz kuşlar.
Ben gölgemdeki varlığımı,
Ben çeliğin içindeki koru,
Ben pişmanlıktan uzak sevdayı,
Ben yumruğumu açacak biriciğimi özledim.
Yanayım,
Yok olayım;
Son günü de olsa kâinatın
Gönle habersiz geleni
Ellerini tutarak uğurlayım
Ki inanayım
Yakamozlardaki ışıltılara,
Kıyıdaki taşın duyduklarına…
Sonra
Çürüterek temiz düşlerini,
Bırakıp izimi yüreğinde
Elveda demeyi öğreteyim
Hayal olan varlığıma
Pişmanlığına,
Unutkan sevdana…
28.04.2010 02:12
Serap Hoca
Kayıt Tarihi : 28.4.2010 02:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
