Bodrumla Baş Başa

ilk tanıştığımız yerde duran beyaz korkuluklar,
şimdi, her günümü bana zindan ediyor.
neden en başta bana yüz verdin ki?
sevmeyi keseceğini bile bile.

gözlerinin rengini ilk fark ettiğim yeri hatırlıyor musun?
her gün oradan geçmek zorundayım.
bilerek mi beni oradan yürüttün?
gözlerinin kahvesi lazım bana uykumdan arınmak için.

saçlarının buklelerini kıskanan on milyar insan var.
şans senin yanında sanırım,
sana benim gibi seveni gönderdiği için.
ya benim? hiç mi şansım yoktu senin sevebilmen için?

kör bir bıçakla kalbimi doğramaya kalksan,
inan canım yanmazdı sensizliğe nazaran.
saat 5'i her gün iki defa görmek nasıl bir his bilir misin?
aklımdan hiç çıkmaman gibi.

en çok gamzeni sevdim,
keşke bir toz olsaydım da gamzene düşseydim.
madem kıyamıyordun karaya çekmeye,
niye olta atıp kanca taktın kalbime?

seninle sarılmak, uykuyla yarışmak gibiydi.
şimdilerde evinin önünde dikilmektense,
bodrumda sigaramla atışıyorum,
belki bir gün yeni halinle dönersin diye.

en güzel halindeyken ayrılmışsın benden meğer.
aklımı tırmalıyor penceredeyken gel yapışın.
bir köpek aradığını bulmaya çalışırken nasıl çaresizse,
ben de onun gibiyim.

bana verdiğin kuğu şimdi zulamda yanmayı bekliyor,
kim bilir kaç defa dirilttin bu hissiz ruhu ağlatmak için.
her sandalye gördüğümde aklıma sen geliyorsun,
her pencere eşiği ayrı bir cehennem.

geri verilen bir kitap,
devirilen bir göz,
basılan bir dolmuş düğmesi,
insanı ne kadar üzmez ki?

yine evinin önündeyim.
kuyruğu yarım bir kedi kaçıyor karanlıktan,
Ay'ın etrafında dönerken uçaklar,
kulaklığımda tekel mavisi.

kaybolurken gözlerinin kahveliğinde,
gerçekleşmeyecek şeyleri düşündüm hep,
artık ne sen gel, ne de ben gideyim,
yalnız, çaresiz, tek başına bırakalım 'bizi'.