Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok şık bir şiirdi...Kutluyorum sayın şair,saygılarımla...
tatlı bir ironi yaratmışsınız keyifle okudum saygılar
Pastoral Şiir'miş doğayı anlatışın
Kuşlar böcekle beslenir
Cesarettir onları yanyana getirişin
Korkuluk korkutur mu Böceği
Sen!
Al eline çifte kırma Tüfeği
Ses kaçırır belki,kuş ve kargayı
Yemezler tarlada buğdayı arpayı :))
Sana dair sevda tohumları ekmiştim;
Bekçilik yapamadım, börtü-böcek ve kuşlar yemiş.
Sana olan sevdamı nasıl bilmişler, onlara kim söylemiş?
Senle geleceğe dair kurduğum hayallerimde
Şimdi böceklerin ve kuşların midesinde.
Ah bu akılsız kafam düşüncesiz başım!
O tohumları ekerken ne böcek ilacı geldi aklıma;
Ne de korkuluk dikmek başına.
Şimdi yakınsam boş, ağlasam boş.
Böcekler ve kuşlar acımadılar gözyaşıma!
tebrikler,saygılarmla
'tühh sevda hırsızı böcekler:))'
Gülümseyerek okudum,ağlamayı bile gülümseyerek okuttunuz ya bravooo:)))
Yüreğinizi,kaleminizi tebrik ve takdir ederim Bahri Gören Üstad,sevdanız daim olsun,karşılık bulsun,
Saygılarımla,tam puan, Enver Bilgiç
Ah bu akılsız kafam düşüncesiz başım!
O tohumları ekerken ne böcek ilacı geldi aklıma;
Ne de korkuluk dikmek başına.
Şimdi yakınsam boş, ağlasam boş.
Böcekler ve kuşlar acımadılar gözyaşıma!
AŞKI YAKAN BİR SÜRÜ ZALİM BİLİRDİM AMA BÖRTÜ BÖCEĞİ HİÇ DÜŞÜNMEMİŞTİM ..
FARKLIYDI....
SEVGİLER...
Sana dair sevda tohumları ekmiştim;
Bekçilik yapamadım, börtü-böcek ve kuşlar yemiş.
Sana olan sevdamı nasıl bilmişler, onlara kim söylemiş?
Senle geleceğe dair kurduğum hayallerimde
Şimdi böceklerin ve kuşların midesinde.
Ah bu akılsız kafam düşüncesiz başım!
O tohumları ekerken ne böcek ilacı geldi aklıma;
Ne de korkuluk dikmek başına.
Şimdi yakınsam boş, ağlasam boş.
Böcekler ve kuşlar acımadılar gözyaşıma!
tebrikler.. karamizah olarak güzel bi çalışma...:))))::))
Ah bu akılsız kafam düşüncesiz başım!
O tohumları ekerken ne böcek ilacı geldi aklıma;
Ne de korkuluk dikmek başına.
Şimdi yakınsam boş, ağlasam boş.
Böcekler ve kuşlar acımadılar gözyaşıma!
tebrik ederim.
saygılar.
Bu şiir ile ilgili 36 tane yorum bulunmakta