Böcek Şiiri - Kerem Güngören

hüzünlüyüm bu akşam
kan doğradım gözyaşlarıma
bir böcek misali ezilmedim, ezilemedim ya;
bir böcek gibi yalnızım rüzgarda.

hiç mi eğilmedim önünde belki durmak için zamana karşı
belki de bir yarışın sonunda yenik düşmemek için ki kimbilir
derdi tasası ne idi hangi gün kimin için terketmişti belli ki
o da beni böylesi hiç sevmemişti, sonrasında da ah o mavi
ve evet, mavi alevler geldi canlandı önümde ben ise ben
değilim demek için daha çok açılmaya uğraştıkça sana ve en
azından bir böcek misali ezilmemek için tonajında kendi hayat
ve bitab halime hiç ama hiç aldırmadan ilerlerken ne oldu ki
gökte turnalar göçmü ettiler başka yerlere yoksa serin sular
kuyulardan dökülmez mi artık ellerine ne dediği belli olmayan
bir varmış bir yokmuş masalları içindemi kaldı hayalimiz ya da
hayalimizden önce de varmıydı birileri, eğer vardıysalar söyle
nerededir şimdi gölgeleri ki o gölgeler sürekli takip etti beni
beni sarsan, benliğimden önce gelen garip yolcunun iç parçalayan
hikayesi gibi söyle hangi demirde bağlıyım ben ya da beni bu
kadar çok yormadan önce kendi kimliğimi bulamamışken aynalarda
bulamamışken garip o sakin ve sessiz yansılamalarda söyle sen
buldun mu yoksa bulacağım diye daha çok mu erittin beni kendi
benliğinde erittiğin diğerleri gibi veya benden önce de birileri
geldi mi kimi bazısını sormak için, şimdi şu anda gök yarılsa da
yeniden dönsek o garip yolculuklara, martılara sessiz çığlıklar
atsak ta yeniden varabilir miyiz seninle aya.. ne dünden önceki ne de
koyu bir mavilik gibi kaplar benliğimi, kaplanlar sanki tutmuş
gözlerimden beni, korku dolu halime tecellim nedir bilemem ki,
hüzünlüyüm ah hüzünlü bu akşam söyle heykellerim nerede şimdi,
heykellerim nerede ve ne zaman konuşmuştum onlarla, yoksa
ben de mi kaybetmiştim aradığımı ara sıra, bendeki var olmayan
mücadeleler ışığında yeniden yenik düşmek için mi çıkmıştık yollara..
söyle ömründe dinlediğin müzikler nerededir şimdi söyle sen de
öldün mü kaldın mı yollarda benim gibi, çay demlediğin çaydanlıktan
dökülürken bir damla daha gözyaşı, söyle sen demi yaktın ellerini
ah benim gibi.. ah benim vah benim gençliğim gibi, yıkılıp giden
her günü tekrardan yaşamazdan önce kaybeden ben belki de
daha fazla kalmamalıyım buralarda, diye diye sönüvermişim işte.
daha doğrusu, bir dağ başında, elimde kendi satır ve palalarımla
dünya benim umurumda olsa da, kiminle kalsam ya da kalmasam
bir böcek gibi karar veremem ki ben. dünya kendine kendi müziğini
eklerken, yabancı kaldığım şeyler beni şaşırtırken, gölgeler hep
o aynı garip oyununu tazelerken söyle neyim neyleyim ben ve,
kime ağıt yaksam bakarım ki cesedi duman olmuş, yarınlara kala kala
bir avuç gölge kalmış, yanıyorum desem, gidiyorum desem, yine de
seni anlatmaya söyle yeter mi kelimeler.. kelimeler ah o kelimeler,
beni deli eden çılgın kelimeler, bir böcek gibi içimde gezinen, garip ve
sonu gelmez yalnız kelimeler..