Bizliğe Bizsizliğe Şiiri - Serap Köncü

Bilmiyorsun sevgilim…
Hiçbir şey değişmedi senden sonra
Ben seninleyken de sensizlikteyken de tektim.
Seninle hiç “biz” olamadık o zamanlarda da…
Ne varsa aşka dair hepsi ayrı ayrı yazıldı bizsizliğe…
Hiçbir şey değiştirmedik yalnızlıktan başka.
Evet!
Biz seninle sadece daha çok yalnız kaldık.
Bakamadım mesela doya doya gözlerine
Bilirsin kıyamazdım masmavi gözlerine…
Bakarken kaybolurum, boğulurum da
Bir daha göremezsem diye
Kendime de kıyamazdım…
Ellerine o uzun ince ellerine dokunamazdım
Olur da dokunup incitirim diye…
Güneş sarısı saçlarında gezdiremedim hiç ellerimi
Benden yana bile saçının bir teline zarar gelir diye…
Yanaklarına, yüzüne kıyamadım anlasana!
Sahi söyler misin?
Kıyabilseydim sana, kalır mıydın yanımda,
Olur muydun bütün benliğinle benim,
Zamanın çabuk geçtiği kadar geçirir miydin?
İyileştirir miydin senli olan yaralarımı?
Yok, sanmıyorum güzel sevdiğim, sanmıyorum…
Olur da bir ihtimal bir gün ansızın karşılaşırsak
Hani olur ya bir ihtimal…
Ne olur bir hiçmişim gibi bakma yüzüme.
Bir kereliğine olsun dokun şu kalbime…
Bir kereliğine bak şu yolunu gözleyen gözlerime…
Bir kereliğine bak bana, arkanda öylece bıraktığına…
Senli olmuş her günüme dokun gözyaşlarınla…
Benim sensizlikten yıkılmış halime ağla…
Bir kereliğine ama sadece bir kereliğine
Bana, sana, olmayan ve hiç olmayacak “bize ” ağla…
—Neyse sevgili gönlüm;
Yine yağmur yağıyor, gitmeliyim
Geç kalacağım bize…
Bizsizliğe…