Bizimkilerin Öyküsü Şiiri - Naim Bakoğlu

(Akrostiş)

Gamzemize hapsederek gam ve kederi
Ülküler peşinde yürürüz hep ömür boyu
Zevksiz bir yaşamın sıfırdır bazen değeri
Emeğimizden gelmez beklediğimiz doyum.

Lâdes, ne umduk, ne bulduk deriz çoğu kere
Beyhude yanıldığımızı anlarız bir gün
İstemesek de harcamayı sözü boş yere
Rahatımız rahat değil, benliğimiz sürgün.

Dağarcığımızın dibinde ekmek ufağı
Ocağımızda ateşimizi tutan son kor
Semalarımızı süsleyen ebem kuşağı
Tümümüze artık bir umut gücü vermiyor.

Uçurtmalarını çoktan unuttu çocuklar
Madalyonun güler yüzü ters döndü onlara
Dandini'yi unuttu kara bahtlı analar
Uykudaki rüyalar bile sokuyor dar'a.

Kelimeler elvermiyor anlatmaya hüznü
Elimizde para, belimizde güç mü kaldı?
Muhabbete götüren yollar yokuş mu, düz mü -
Anlaması zor, çözümsüz bir bulmaca oldu.

Lâhavle! Sabır taşı çatladı çatlayacak
Badem gözler kalmadı bak ölülerde bile
Ebru yüzler neredeyse tarihe karışacak
Ya'Rabbim, nedir bu onmaz dert, nedir bu çile?

Serseri düşünceler taşa vurur başını
Onurumuz ayak altında boşa direnir
Ne dostunu biliriz artık, ne sırdaşını
Rezil rüsva, ruhlar onursuzlukla kirlenir.

Adaletten söz etme kardeş, dilin tutulur
Daha ne olmalıyız ki, sesimiz duyula?
Abanoz gibi kara lokma nasıl yutulur
Nedir günahımız, getiren bizi bu yola?

Mesafeler girdi zenginlerle aramıza
İiyimserlikler terketti yüreklerimizi.
Lâfazan makinesi tuz serpti yaramıza
Lâvlar aksa, kurutamaz alın terimizi.

Emaye düştü, altından yosunlar göründü
Tansiyon yükseldi hele bak, son dereceye
Vefalı hislerimiz karalara büründü
Erenler de artık son veremez bu geceye.

Kırgın gönüllerin yeri hicrana döndü
İyimserlik bezginliğe bıraktı yerini
Lâle-gülden geçtik, gözlerin feri de döndü
İşitmezlikten gelme, uzat yardım elini.

Obur doymazlar yiyorlar hakkını açların
Lâkırtılar çoktandır çürümüş raflardadır
Dudakları bulutu öpse de kavakların
Umut kökünde yetişen cüce mantardadır!

24.09.2002