Bizim yayla Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Yaylayı özledim, vardım yaylaya
Dinlendim su içtim, bizim pınardan
İçtiğim su, değdi’ de, canıma
Kendime geldim de daldım uykuya.

Bir çadır buldum’ da, çamın dibinde
Girdim’ de uzandım, onun içine
Uyurken can geldi, geldim kendime
Kalktım’ da dolaştım, bizim yaylada

Koyunu kuzusu, baktım yaylada
Bir çoban bir çomar, onun başında
Bilmezdim bunu’ da gördüm sonunda
Güderken koyunu, çomar yaylada

Tezgâhlar var idi, çadır önünde
Genç kızlar çökmüştü, onun dibine
Renk renkti kilimler, satılsın diye
Dokurdu genç kızlar, bizim yaylada.

Gün batıp giderken, akşamüzeri
Duyuldu yamaçtan, koyun sesleri
Toz duman etti’ de, bütün yerleri
Göz gözü görmedi bizim yaylada.

Yaylada gezerken, ettim akşamı
Bal ekmek üstüne, döktüm ayranı
Bir yatak serdi’ de, göçer kadını
O gece yattım ben, bizim yaylada.

Erkenden uyanıp çıktım çadırdan
Öterdi bir keklik, baktım yamaçtan
Bir tüfek patladı, sonra taşlardan
Çok varmış avcılar, bizim yaylada.

Dönerken göründü, deve sürüsü
Merkebe bağlanmış, baktım hörgücü
Merkepte bir çoban, dilde türküsü
Söylerken ağladım, bizim yaylada.

07 Eylül 18
Ahmet Yüksel Şanlı er