Bizim İnsanlarımız I Şiiri - Şahbettin U ...

SABAH

Kalemle çizilmiş gibi güzel
Alımlı kızlar,
Aslan gibi gençler çıkarlar
Derme çatma
Ama ak pak evlerin
Alçak dış kapılarından varoşların.
Eğilerek,
İçlerindeki
Dört mevsim durmadan çalan,
Bahar şarkılarını göstermeden,

Gökyüzünün kocaman mavisini görmeden.

Sofrada somun ekmek,
Tertemiz bir tutam cacık,
Biraz açık çay bırakırlar.

Geride,
Yatağında yatalak
Ya da köşesinde dua eden,
Dedelerini
Ya da ninelerini bırakırlar.

Sofrada yeni yeni oturmaya başlamış
Yürüyen, koşuşturan küçük çocuklar bırakırlar.
Yaşlılara ve çocuklara lokma yetiştirmeye çalışan
Gergin ama kocaman yürekli
Bir anne bırakırlar.

Baba çoktan ulaşmıştır
Amele pazarına
Doğru dürüst bir şeyler yemeden.

Cebinde dolmuş parası,
Artı bir lirasıyla
Okula gidecektir kız.

Oğlan işe yetişecek,
Çalışacaktır,
En az on saat,
Dur durak demeden,
Sigortasız,

Geçen ayın maaşını görmeden.

AKŞAM

Akşam eve döndüğünde yorgun argın
Babamız
Poşetinde ekmekler olmalı,
En azından.

Hiç olmazsa,
Henüz uyumamış yaşlılar ile çocuklar,
Nasiplenmeli ondan.
Yaşama sevinci ve umut dağılmalı eve
Ekmeğin kokusundan.

Sonra bütün ciddiyeti
Ve güzelliğiyle,
Kız gelmeli okuldan.
Kendisine el edip çağıran onca yola sapmadan,
Yüzünün akını çaldırmadan.

Oturup zor çıkarmalı,
Kapının iç tarafında ayakkabılarını oğlan
Mızraklı düşman askerleri geçerken
Babasının yüreğinin kıyısından.

Annenin yüzü ışıl ışıl olmalı,
Varsa bir çorbası
Ya da pilavı bulgurdan.

Öyle güzel uyunur ki,
Koyun koyuna,
Oksijen, kaçak mülteci gibi sızarken,
Kapı aralarından.

Çok uzak yerlerde
Paydosa giderken,
Kamyon şoförleri,
Beton fabrikalarından.

31.08.2012