Bizim Evin Abidin'i / itiraf

Çok kötü, çok zor beğenen bir tv izleyicisiyim. Yıllardır, tv’de beğenerek ve uzun süre izlediğim dizilerin sayısı o kadar az ki. İşte bunlardan biri de “Çocuklar Duymasın.”.....Onu da eşim izlerken, kulak misafiri oluyorum.Ucundan, kulağından izliyorum yani.

Bu diziyi sevmemin nedeni şu:Dizide canlandırılan bazı karakterler bize (ailemize, yakın arkadaşlarımıza, akrabalarımıza) o kadar benziyorlar ki! Özellikle dizideki adıyla Haluk, ya da Abidin.

Zaten ben, dizideki kişilerden en çok Abidin’i seviyorum. Oyunculuk yeteneğine hayranım; önce bunu belirtmek isterim. Ayrıca Abidin’de babamı, erkek kardeşimi, eniştemi, eşimi görüyorum. Bu kişilere benzeyen öyle çok yanları var ki Abidin’in.Ya da başka bir ifadeyle söyleyeyim: Babam, erkek kardeşim, eniştem ve eşim; Abidin’e çok benziyorlar. Özellikle eşim. İşte o nedenle çok seviyorum Abidin’i. Kısacası, bizim evin de bir Abidin’i var. Şimdi, bizim Abidin’in, dizideki Abidin’e benzer yanlarını söyleyeyim size: (Nasıl olsa aramızda yabancı yok. Ama aramızda kalsın.)

Televizyonun kumandası hep onun elinde, aynı dizideki Abidin gibi. Allahtan, tv’yle aram pek iyi değil de, o nedenle sorun çıkmıyor. Kim hangi kanalı açarsa evde, ben orayı izlerim. Genellikle, pek tv izlemem zaten.

Evişlerinde hiç yardım etmedi bana, çalıştığım yıllarda bile. Kırk yılda bir mutfağa girdiğinde, tuzluğu bile bulamaz. Bir bardak bulmak için mutfaktaki tüm dolapları şakır şakır açar, kapatır. Hatta çayını bile koymaz. Koyamaz- mış daha doğrusu. Neymiş efendim, demini ayarlayamıyormuş. Sanki ben, çay doldurmanın okuluna veya kursuna gitmişim gibi. Ne zaman ayağa kalksam; ya bir bardak su ister - hazır ayaktayım diye-, ya da “Benim bitki çayımı yapar mısın? ” der. Ama, eğer oturuyorsam, bir şey istemez. ”Yiğidi öldür ama hakkını ver,” demişler. Ben de onun hakkını yemeyeyim.

Abidin’in, eşine çiçek almak gibi bir âdeti yok, biliyorsunuz. Yani benzerlik bu kadar olur. Bizim Abidin de öyle. Aaaaaa! Az daha unutuyordum, iki kez aldı. O da, ameliyat olduğumda; ama olsun, aldı ya. Doğum günlerimi son yıllarda unutmasına bile alıştım. Yıllar önce doğum günümde bana duvar saati almıştı. “Doğum gününde, bir bayana duvar saati hediye edilir mi? ” sorusunun yanıtını, size bırakıyorum. Yüzük, bilezik, künye dururken; duvar saati ya da çelik tencere falan...Hatırlaması, unutmasından daha kötü. Unutmasına razıyım o nedenle.

Durun, daha bitmedi. Saçımı kestiririm, farketmez; boyatırım, yine farketmez. Uzun zamandır giymediğim bir giysimi giydiğimde; “Yeni mi aldın? ” diye sorar.Temizleyiciden; başkalarına ait giysileri getirir yanlışlıkla. İnsan, eşine ait olmayan bir giysiyi bilmez mi? Bizim Abidin bilmez valla.

Ama eşimin, Abidin’e benzemeyen yanları da var: Kıskançlığı yok çok şükür! Örneğin; tatilde bikini giyip giymemem konusunda, ağzını bile açmadı bugüne kadar. Çünkü ben zaten hiç bikini giymedim. Bikini giymeye kalkışsaydım, bilmem ne yapardı. Mini etek giyip giymemem konusunda iki söz etmedi. Bacaklarıma güvenmediğim için, mini etek giymedim gençliğimde bile. Dekolte giysim de hiç olmadı zaten. Eğer giyseydim, ne yapardı, onu da bilemiyorum. Spor salonuna “gideceksin” ya da “gitmeyeceksin” de demedi hiç. Çünkü ben formumu; yürüyüş, jimnastik ve diyet yaparak korumaya çalışıyorum.

Kısacası; “Çocuklar Duymasın” dizisindeki Abidin’i, eşime benzettiğim için çok seviyorum. Bizim evin Abidin’i, dizideki Abidin’i pek aratmıyor sizin anlayacağınız.........Herşeye rağmen, bizim evin Abidin’ini çok ama çok seviyorum. Neden mi? Sanırım, bu sorunun yanıtı, şu atasözünde gizli: “Yeni geline “ Kocan pek çirkinmiş! ” demişler; “Olsun! Babamın evinde o da yoktu,” demiş....... Şaka bir yana, hepimizin kusurlarımız var. Seven insan, sevdiğinin kusurlarına katlanmayı bilmeli. Ve kendisinin de mutlaka, zor dayanılır huyları olduğunu unutmamalı.......

Bu yazıyı okuyunca, bizim evde sık sık karı- koca tartışmalarının yapıldığını sanmayın sakın. Bizim evin Abidini’ yle çok iyi anlaşıyoruz ve ben onu çok seviyorum. Gül gibi geçinip gidiyoruz. “Peki, ya bu yazı ne? ” mi diyorsunuz. Benimki can sıkıntısı. Ya da yazacak konu bulamamanın sıkıntısından doğmuş, saçma bir yazı işte. Hani derler ya; “Tabak, sevdiği deriyi, yerden yere vururmuş,' diye; benim yaptığım da o.

Yaşasın tüm Abidinler! Umarım sizin evde de bir Abidin vardır. Çünkü hayat, onlarla güzel! Gerçekten.

2003 / Mudurnu