Bizim Dostluğumuz Şiiri - Ümran Özlük

Evet,
Şarkının son nağmesi,
Şiirin son dizesi gibiydi,
Bizim dostluğumuz.
Yitik bir sevda, aşk öyküsünde yoktu.
Bizdeki gerçeklik.
Derdi tasası olan,
Sende bulurdu can ve sevinç.
Oysa şimdi sen,
Acılar içindesin.
Masum, sessiz ve
Çoktan pes etmişken kadere.
Dost eli uzatamadık sana.
Veremedik her renginden bir gül tanesi,
Ne de düşen solgun yaprağını.
Nasıl kıydı, senin çocuksu erişkin yüreğine,
Baharda açan beyaz papatya bedenine…
Bu zalim kahpe felek.
Bütün mevsimler, tükenmiş gibi,
Karalanmış sayfalar,
Çizik çizik buruşturulmuş,
Ve ben, senden uzakta düşünürken,
Dostluk anılarını,
Kahroluyorum, her göz kırpışında,
Neden daha sık görüşemedik diye…
24 ocak 2009 Ankara