Bizim Çocuklar Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Yüzleri hiç gülmemiş!
Yanaklarına gülücükler,
Kirpiklerine güneş düşmemiş,
Bakışlarında hep hüzün…
Gözyaşlarında kan,
Her anları acı,keder,zulüm dolu,
Yürekleri daima yaralı;
Ölümle yüzyüze kalan!
Feleğin sillesini yemiş,
Yıllardır hepsi,
Aç,susuz,perişan…
Topu bir lokma ekmeğe,
Bir avuç yaşama muhtaç;
Yıtırırılmıyen o umutlarda…
Namluların hedefinde olan,
Kürt çocukları!

Anneler o anneler,
Acılarla kavurulup,
Asla ve asla yenilmeyen,
O yiğit o yürekli yüce anneler….
Kendilerini siper edip,
Tüm direngenlikleriyle…
Zalimlerce vurulacak çocukları!
Yaşamaya,özgürlüğe koşturmak için,
Bir dağ köyünde,
Bir yol başında
Bir şehirde …
Yada bir kışla önünde!
Kurşunların hedefine,
Ölümüne çivilenip,
Her şeye rağmen;
Kendi öz güveniyle direnerek,
Karşı durmak için zulümün gücüne.

Acılar yaşanan topraklarda,
Zamansızca…
Cellat kurşunlara tutulan;
Çoğu henüz varmadan daha
Dokuz,on yaşlarına!
Hiçbiri kardeşliğin tadına,
Anne sevgisine doymadan,
Kurşunlanan her bir çocuk;
Şîvan’larla,awaz’larla…
Uğurlanırlarken kara toprağa,
Avuçlarında filiz filiz…
Özgürlük tohumları!
Yüreklerinde sıcak mı sıcak,
Barış umutları saklı tutan,
İsimleri Azad,xezal,Aştî olan
Yada Rizgarî olan…
Kürt çocukları.

23.04.2010
Yıldırım