Bizim abit, ekin ekmiş yazıya

Bizim abit, ekin ekmiş yazıya,
Tavşan görmüş, haber salmış tazıya.
Kurt binerken, ormandaki kuzuya,
Koca kangal, çabuk yetiş,gel demiş.

Güreş tutmuş, emin ile adile,
Yener ise, sıradaki fadile.
Uzun sürdü, mola demiş ünzile,
Havlu atmış,birbirini sil demiş.

Şevket kurmuş, pekmez için kazanı,
Su taşırken, görüvermiş nazanı.
Elma demiş,kırktan sonra azanı,
Teneşirde, pak ederler bil demiş.

Köpek çokmuş, arif fidan dikerken,
Yere düşmüş, can havliyle kaçarken.
İtin dişi, pantolondan geçerken,
Bana lazım, kuvvetlice bel demiş.

Abdullahın,işi olmaz kem ile,
Dava güder, kendin bilmez kul ile.
Meşki vardır, alemdeki gül ile,
Diken nedir, yaralayan dil demiş.