Söylediklerimiz mi bizi bu hâle getirdi,
yoksa,
söyleyemediklerimiz mi?
Yaşadıklarımız mı bizi mahvetti,
yoksa,
yaşamadıklarımız mı?
Mesefaler mi bizi bu kadar yıprattı,
yoksa,
mesafelerden bahaneler ürettik?
Birbirimizi anlayamadığımız için mi bu kadar kutuplaştık,
yoksa,
anlayamadığımız şeyi yok sayma güdüsü mü bizi eline geçirdi?
Egomuz bizi ele geçirdiği için mi ayrı düştük,
yoksa,
egomuza yenilecek kadar zayıf olduğumuz için mi?
Şimdi son sorum bize:
Kalbimize mi yenildik,
yoksa,
beynimize mi? ..
Bu da, bize son tavsiye:
Kalp ile beyin arasındaki damarlardır, bizi ayakta tutan.
İşte o damarlar, araftadır.
Bu yüzden, en güzeli arafta yaşamaktır.
Kayıt Tarihi : 1.4.2012 16:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!