Bize anlatılan Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Ben size bir öykü anlatmazdım, üzmek istemezdim ondan,
halbuki şiir bir volkandır, ansızın patlayan, mağmanın
altında kalmış erincimiz, en çok insan olduğumuz zaman.
bir dokuya yerleşmiş, uzayın saklı kodlarını, yüreğin akışkan
damarlarında açıklayan, tutuşan bir meşalenin, varmış,
bırak gideyim dersin, o ufuklar yutmadan.

Sus ki ben alim değilim, hiçbir şeyi bilmedim, yolda çıkan
zemheri, geceye der ki, herşeyi ben söyledim, bu neyin
resmidir, renkler birbirini örtmüş, görünen yalnız, bir beyinde
nakşolmuş, süresiz derinlikmiş.

Sustunuz, herkez ayaklandı, her yer ayaz, geldi akşam üzeri,
ağlamadık, esriğiz, sanki bir ruh üşümesi, böyle zengin, uçurum
kartalları taşır uykuyu parlak göklerde, sen ben, hepimiz saklıyız,
yorgun çiçeklerde, rüzgar açmada bir kadın, saçlarına takılmış,
şu bezgin kaderde, uğultu sesleri duyurur, görünmez çocukları,
sabah ışıklarıyla gelmede.

Böyle güzel varlığın, görkemi çoktur elbet, her kıpırdanışında,
sokaklar çoğalır, ansızın taşar anlamı caddeler de.

Susup ağlar gökyüzü, yükselen ışıkla, dize gelmiş ruhlar, yağmur
bırakır, toz duman yeryüzüne, zaferi unut, kar kış altında, çılgın
kopuş, bir ses azaldıkça, yükselir varoluş, yaşamaktan dem vurur,
anladıkça parıldar gün ve kapanır boğuntu, o sızan görüntü,
alemlere taç olur, yepyeni güller açmakta, herkes şaştı kaldı,
ne anlatmaktadır ki, hiçbir şey duyulmamak ta. Uğultular arasında,
yokolur bütün çizgiler, ve ağlayanlar kendine yuvarlanmakta.

Bu unutulmaz şarkının öznesi ben, sen diye kıvranırken, bir bağırtı
kaplar ortalığı, belki alemleri fısıldamakta, yüzün bir çağrının, zaman dışı
şafağı, hepimiz unutulduk, bu bir anlam taşması, bir sen hatırlarsın,
gün kargaşasında yoğrulduk, en sağlam dokuda, alevler fışkıran hücre
olmuştuk, duyulmamışsa, coşkun serseri bütün izlekleri, yok sayar,
nereye giderse gitsin, hep yeniden başlar.

Bir yanı ayazdır, bir yanını güneş basar, ne zaman dünya kurulsa,
gökyüzün de o var, bir yarın resmidir, eski çağlarda kalmış, anlattıkça
silinirim, belli ki bu kadarmış, yüzün de görkeminin bir kadın çağlar,
artık ağlaşırken, çırpınır, unutulmak yorgunu, belki ihtimam görmemiş,
unutmuş kendini, gözleri yağmur sesi, artık hiçbir şey anlatmaz, gerek
yok belli ki.

Sustun, çağlar yandı, gene de onmadın, hayat işte bu diye mırıldandın,
ben çöktükçe, sen yükseldin, gurbet herkesi kapladı. Bütün ışıklar açık,
gene de göz gözü görmüyor, aydınlığa uyandık, herkesin gittiği yerde,
hiçbir şey duyulmuyor, ama daha bitmedi, yuvamız sallantıda, bu
kurucu düşüncenin sağanağı altında, yıkandık, yunduk, ama,herkes
bilsin ki, artık daha sağlamız, belki de unutulduk.

07/01/2016