Bizden Geriye Ne Kalacak..?

Soruyorum kendime,
bizden geriye ne kalacak?
Belki birkaç satır,
belki bir kart,
belki de bu kırık dökük şiirim…

Onlar da bir gün sararacak,
unutulmuş kâğıtların arasında kaybolacak,
kimsenin gözüne bile çarpmayacak.

Yıllar geçecek,
isimler silinecek,
yüzler bulanıklaşacak;
ve kimse bilmeyecek
bu kelimelerin ardında
nasıl büyük bir yangın vardı.

Kimse anlamayacak,
satırlara sakladığım bu sessiz feryadı,
kalbime saplanmış en derin imkânsızlığın
sen olduğunu.

Biliyor musun,
en çok da buna yanıyorum:
Yaşayamadığımız günlerin ağırlığı,
yaşadıklarımızdan kat kat ağır geliyor bana.

Evet, birlikte geçirdiğimiz zamanlar güzeldi
ama hep yarım,
hep eksik…
Birlikte yaşayamadıklarımız ise
içimde koca bir boşluk gibi büyüdü.

Sanki elimden alınmış bir hayat,
sanki yarıda bırakılmış bir kitap,
sanki hiç dokunulmamış bir ömür.

Keşke bilsen,
bazen bir anıyı değil,
bir ihtimali özlüyorum.
Yaşanabilecek olanın yaşanmamışlığı
içimde kanayan en derin yara oluyor.

Çünkü seninle kurulmamış cümleler,
hiç yaşanmamış anlar,
söylenmemiş kelimeler
gölge gibi dolaşıyor arkamda.
Ve biliyor musun?
Onlar, yaşananlardan daha gerçek,
daha ağır geliyor bana.

Her gün yeniden yüzleşiyorum bu gerçekle.
Bir yanım sahip olduklarımıza tutunuyor,
diğer yanım
eksik kalanların ağırlığında eziliyor.

O yüzden tekrar soruyorum kendime:
Bizden geriye ne kalacak?
Belki birkaç satır,
belki bir kart,
belki de bu şiir…
Ama aslında,
hiç dinmeyen bu yarayla birlikte
bizden geriye
yalnızca seninle yaşanmamış bir ömrün
eksikliği kalacak.
@dsız..
10 Eylül Çarşamba