Bizar Eylediler Şiiri - Behçet Bilgiç

Deli poyraz gibi eser dururum
Ne bir mekanım var nede durağım
Gonca gül misali ben hep kururum
Bak ayaz kesiyor şu gönül dağım

Bizar eylediler gönül gülümü
Çoktan solup gitti açamaz artık
Özler oldum sanki soğuk ölümü
Yüzümde hep hüzün kaşlarım çatık

Nerde o vuslata açılan yollar
Kaybolup gittiler çıkmazlardayım
Boğar ihanetle sarılan kollar
Oynarım isyanı gayet zordayım

Ben güle hasretim güller dikene
Ayırt edilmiyor güzel çirkinden
Yapışır ensene zehirli kene
Tükenmiş sevgiler geçilmez kinden

İçgüdüsel aşklar sevgi yabancı
Körelmiş duygular kalplerde madde
Sol yanımda başlar acı bir sancı
Çıkmaza götürür gittiğim cadde

Bir tek sığınağım hayaller oldu
Gerçekler incitti can kafesimi
Koskoca bir ömür hicranla doldu
Haykır samda duyan olmaz sesimi

Gerçek aşıkların varisi oldum
Beklerim aşkımı yalnız köşemde
Kaybolmuşken yönüm sonunda buldum
Aşk şarabı akar gönül şişemde

Kalbim köşesinde gülleri saklar
Vuslata götüren hülyalar benim
Sizin olsun sahte kirli yataklar
İstemem gerçeği rüyalar benim