Biz Seninle En Derin Acıları Paylaşmıştık

Biz seninle
En derin acıları paylaşmıştık
En gizli yaralarımızı göstermiştik birbirimize
Ne sevmeyi becerebildik
Ne de vazgeçebilmeyi

Birbirimizi kırmıştık en çok
Başka kimseyi bulamadığımızdan belki yanımızda
En çok ayrı düştüğümüz zamanlarda sevmiştik birbirimizi
Yokluğa aşık olmaktı belki bize düşen

Biz seninle
Bir türkülük hüznü paylaşmıştık
Üç telli bir sazın sesi yeterdi bizi ağlatmaya
Bizden başka hiç kimselerin bilmediği
Ve hiçbir zaman öğrenemeyeceği sırlarımız vardı
Belki de bu sırlardı
Bizi birbirimize böylesine bağlayan
Seviyorduk yurdumuzu
Karşı çıkıyorduk yapılan bütün haksızlıklara
Karanlık sokaklarda geziniyorduk her akşam
Ve şarkılar söylüyorduk belki de korkumuzdan

Biz seninle
İki gemiydik yurdumun fırtınalı denizinde
Vaktimiz yoktu bir aşkı yaşamaya
Hürriyet çok uzaktaki bir limandı
Ve daha aşılacak binlerce mil vardı

Kırmamıştık hiç kimseyi kendimizden başka
Aklımızdan bile geçmezdi incitmek hiçbir canlıyı
Ama yine de kırdılar bizi
Her gece kurşuna dizdiler bütün şehir derin uykudayken
Doğan gün örtemedi acılarımızın üstünü

İnce bir sızı yayıldı dünyaya kan sızan dudaklarımızdan sadece
“Ey Halkım Malumun Olsun Çektiğimiz Acılar”

Sonrası mı?
Tarih utanır anlatamaz belki sonrasını…

Biz mi? .................
Birbirimizi hiç………….miydik?
Boş ver.
Zaman yok bunları konuşmaya…

2004

www.melihcoskun.com
www.blogcu.com/melihcoskun