Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kiz kulesinin hikayesini okumuyup kalmistik hayran
Aksam üstü yüregin yüregimde gectim sahilden
Bir kagit helva bile simdi seninle paylasabilmek cok uzak hakikatten
Biz seninle canim maviyi hic yasamadik ki
umarım maviler sizin olur bu güzel şiir sonrası...
tebrikler çiğdem hanım keyifle okudum...
Biz seninle neyi yaşadık ki?? Hiç sayıldı sadece hiç. Çok anlamlı çok güzeldi tebrikler suskun hüzün.
Tek kelimeyle harikaydı harika.Kutluyorum yüreğinizi.Saygılar.
Yillar sonra simdi oturuyorum tek basima bogazda
Hayallerimizdeki gibi bir balikci lokantasinda
Ne karsimdaki mavi ne de gün batimi ayni tadinda
Senin yoklugunun acisini hissediyorum bir kez daha bagrimda
Bir aşk destanı olmuş yüreğine sağlık Tebrikler
Kiz kulesinin hikayesini okumuyup kalmistik hayran
Aksam üstü yüregin yüregimde gectim sahilden
Bir kagit helva bile simdi seninle paylasabilmek cok uzak hakikatten
Biz seninle canim maviyi hic yasamadik ki
Cigdem Kilic
Çok etkileyici anıların yürek sesi dizelere yansımış,
Büyük beğeniyle haz duyarak okudum.
Güzel bir çalışma mükemmel bir şiir,
Tebrikler Çiğdem hanım.
Biz Seninle Canim Maviyi Hic Yasamadik ki
BIZ
Biz anadolu cocuguyduk seninle
Mavi denizleri görürdük resimlerde
Yakamozu hayal ederdik okudugumuz siirlerden
Martilari cizmeye calisirdik onuda tam beceremeden
Ucsuz ovalar, bayirlar mekanimizdi
Gelecegini önceden haber veren güvercinler sirdasimiz
Doluydu menekselerle, cigdemlerle kirlarimiz
Bulusup gökkubbesi altinda düslerimizi kurdugumuz
Sayın cıgdem hanım tek kelımeyle muhtesem cosku dolu bır sıır gonulden yurekten dokulen dızeler cok basarılı bır calısma sızı gonulden yurekten kularım sıırırı ve saıresıne tam puan saygılarımla cıgdem hanım
bir seninle canim miviyi hic yasamagik ki.......guz dizelerdi,tebrikler selamlarimla
Hiç bir şey yerli yerinde durmuyor..Gökyüzünün maviligi...bogazın havası..yürünen yollar..anılar da öyle...Güzel bir anlatım ve imge yogunlugu yakalamışsınız..dünün duygularda tat bırakan -an- ları , bu gün biraz keder biraz da mat renklere dönüşmüş..tebrikler arkadaşım..
Yillar sonra simdi oturuyorum tek basima bogazda
Hayallerimizdeki gibi bir balikci lokantasinda
Ne karsimdaki mavi ne de gün batimi ayni tadinda
Senin yoklugunun acisini hissediyorum bir kez daha bagrimda
Çok güzel bir şiir
Şairi kutluyorum
Mustafa Yiğit
Güzel, romantik hayaller şiir olup çıkmış karşımıza...
Kutluyorum...
Kadir Tozlu
Bu şiir ile ilgili 24 tane yorum bulunmakta