Biz On İki Yetim Şiiri - Teyfik Abanoz

On iki yetim, demirdendi ranzalar,
Terk edilmişti duvarın soğuk yanı,
Aynı saate kurulurdu hayatlar,
Ayrı rüyalar için göz yumardık biz.

Anam değil gece örterdi üstümü,
Güneş değil yumruklar uyandırırdı.
Tek renk kıyafetlerin içerisinde,
Rengarenk baharın çiçekleriydik biz.

Toprağın kokusunu yakından tanır,
Sevgili kokusuyla tanışmamıştık,
Boyumuzdan büyük yüklerimiz vardı,
Boyumuzdan büyük hiç sevemedik biz.

Ağır gelmezdi ayağımdaki botlar,
Omuzlarımdaydı kızıl renkli hilal,
Kollarımızdaki kesik izlerini,
Ömür boyu takmaya yeminliydik biz.

On iki yetim, demirdendi ranzalar,
Bir gün gelir elbet duvarlarda ağlar,
Gölgesinde dinlendiğimiz çınarlar,
Belki baş koyduğumuz yastık olurlar.

Yâr koynunda uyumaya uzağız biz...