Biz Ölmeyi Çanakkale'de Öğrendik

Biz ölmeyi Çanakkale'de öğrendik...
Yaşamak değil ölmekti alınyazımız...
Armağandı ölüm bizim için...
Henüz 15'inde bile yoktuk, ama ölmekle bitmeyecek kadar da çoktuk...
İki canımız olsa da farketmezdi yine ölürdük...
Elli metre ötede beş dakika önce ölen arkadaşlarımızın cenaze namazını kılmak hüzündü belki,
Ama beş dakika sonra ölecek olan kendimiz için cenaze namazı kılmak hiç koymadı bize...
Mustafa Kemal Paşa'sı ölün diye emir vermiş ölmemişler dedirtmezdik kendimize...
Anamdan babamdan helallik almıştım nasıl olsa...
Yavukluma döneceğim diyemedim ama.
Dönmeyecektim ne de olsa...
Kurbanlık koyun misali baktı bana hüzünle ama gururla...
Elime tutuşturduğu al yazma son nefeste bile koynumdaydı hala...
O zamanlar sadece o al yazma bile ölmek için yeterli bir sebepti bana...
Yaşamak için sebebi olmayanların sebebiydi ya...
Vatandı o al yazma, sevmekti, namustu, vicdandı, cesaretti...
İngilizler Fransızlar anlayamadı hala neden her vurdukları yiğidin elinde kan kırmızı bir al yazma...

Ben ki doğdum karnım aç, büyüdüm karnım aç, öldüm karnım aç...
Ölürken açlığımı bile anlamadım...
İngiliz gavurunun kumandanı demiş ki bırakın açlığa dayanamazlar...
Ama elin gavuru anlamamış ki ben ölüme açım, özgürlüğe açım...
Anlamamış ki benim esaretim açlığım değil tokluğumdur...
Silah arkadaşları açken tok öldü dedirtmem kendime...
Ölüm deyip geçme onun da bir adabı var...
Biz Türkler nasıl yaşanırı iyi bilmeyiz ama nasıl ölünürü iyi biliriz adabıyla...
Yaşamaktan korkarız mevzu bahis vatansa...
Her ölüşümüz bir doğuşa, her yeniden doğuşumuz da yeni bir destana tanıklıktır aslında...
Biz ölmeyi Çanakkale'de öğrendik, yenmedi de...