Biz İki Kişiydik Şiiri - Eray Yalçın

Biz iki kişiydik, bir yola çıktık,
Ne yağmur dindi ne de fırtına
Sevdadan ördük yüreklere tahtı,
Birbirimize sarıldık, aşka inandık.

Zaman vurdu bizi, taşlar döşendi,
Yokuşlar uzun, yollar biçildi.
Ellerimizde umut, gözlerde sevgi,
Kırılmadık hiç, düşsek de yeniden dirildik.

Eray’dı adın, yüreğimde ateş,
Sevtap dedin, bahardaki güneş.
Bir ömre sığmayan 35 yıl,
Sonsuz sevdada filizlenen eş.

Onurcan geldi, sonra da Mert,
İkisi de sevdamızdan büyüyen fert.
Bir ağaç olduk, köklerimiz derin,
Gölgemizde büyüdü onlar serin.

Dert bizi sınadı, zaman bizle savaştı,
Ama biz hep kazandık, çünkü aşk yaşattı.
Biz iki kişiydik, dünyaya meydan okuduk,
Sevda destanında adımızı yazdırdık.

Şimdi bu hikâye, bir maziden miras,
Anılarla dolu, içimizde bir sırdaş.
Eray ve Sevtap, kalpten kalbe bir bağ,
Hayat ne olursa olsun, aşkımız bir dağ.