Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kaderin insanlara çizdiği yoldan çıkmak sanırım bir hayli zordur ama evlatlarına hem ana hem de baba olabilmek en büyük onur olsa gerek. Ne mutlu ki siz bunu başaran annelerden birisiniz kendinizle gurur duymalısınız. yetiştirilmiş iki güzel evlat. Bir çok babalar bile yetiştiremiyor çoğu kez bunu beceremiyor. harika şiirinizle birlikte sizi de kutluyorum efendim. Bilal Esen.
YÜREK BURKAN BİR ŞİİRDİ....:(
KUTLAYAMIYORUM!...ÜZÜLDÜM...:(
GÖNLÜNÜZDE VE YÜREĞİNİDE MUTLULUKLAR DAİM OLSUN.
SEVGİ VE SAYGILAR.
YÜREĞİNE SAĞLIK
ZafeR...
Ne hoş ya, okurken kendimi orada hissettim. Allahtan tek dileyim var Allah umudlarınızı ve kızınızın imtihanını başarılı kılsın.
Biz Hep Babasız..
Puslu bir sabahtı bugün
Gölgeli umutlar gibi...
Heyecanlar vardı evimizde
Eller ayaklar dolaşıyordu.
Güzel kızım Üniversite sınavına girecekti,
Yine ilk'leri yaşıyorduk
Ve..yanlızlıkları....herzaman ki gibi.
....Canım kızım sınıfına girmişti
....Hayatının sınavına adım atmıştı.
....Orada kalmıştım tek başıma
....O sakin halimden eser kalmamıştı
....Kalbim bir başka atıyordu yine...
....Hani gurbete gidersin de,
....Bakarsın etrafına şaşkın şaşkın
....İşte öyle birşey......
Gözlerim yanmaya başlamıştı bile
Belli ki yaşlar süzülecek....
Tuttum bu sefer,izin vermedim
Hani derler ya erkekler ağlamaz
Oysa ben anneydim....
....Bu benim kaderimdi çünkü
....Aynı sahne hep tekrarlanıyordu..
....Oğlum ve ben,
....Kızım ve ben.
Bugün babalar günü? ...
Babalar gününüz kutlu olsun.
Ve....Biz hep babasız......
17.06.2007/ 09.35
Berrin Adaş
kızınızın,sizin ve aileniz adına mutlu ve huzurlu bir yaşam diliyorum.allah yar ve yardımcımız olsun hepimizin.saygılarımla efendim.
Bir anne...Bazen anneler babaların sevgisinin tadında sevgi sunamıyabilir çocuklarına ama emek aynı emektir...Tek fark iki kişinin emeğine karşılık beklenti tek kişiliktir..
Bana eylemsellikte annemi hatırlattın Baltatlım...
Dileğim kısa bri süre üçünüzünde gölzeri mutluluktan yanar...
Sevgilerimle Canım
Gözlerim yanmaya başlamıştı bile
Belli ki yaşlar süzülecek....
Tuttum bu sefer,izin vermedim
Hani derler ya erkekler ağlamaz
Oysa ben anneydim....
evet bir annesiniz hemde mükemmel bir anne olduğunuza inanıyorum..SAYGILARIMLA..fırat sırtlan
Bu benim kaderimdi çünkü
....Aynı sahne hep tekrarlanıyordu..
....Oğlum ve ben,
....Kızım ve ben.
Bugün babalar günü? ...
Babalar gününüz kutlu olsun.
Ve....Biz hep babasız......
osman beyin dediği gibi offfff ki offffffff......yazdıran yüreği kutlarım...tebrikler
offfff.... offfffffff ki offfffffff sevgili Berrin... hüzün ve yalnızlık ancak bu kadar anlatılır ve insanı bu kadar etkiler.... canın sağolsun can... önemli olan anne veya baba olmak değil ki. o sorumlulukları taşımak.
hem anne hem baba ve ya hem baba hem anne olmak hiç önemli değil.
ve bu duyguları yaşadığınıa göre sen yuvan için her şeysin.
şiirini ve yüreğini tebrik ediyorum.
sevgiler, Ömer..
Berrin hanım, dilerim herşey sizin ve kızınızın gönlünce olur....güzel şiiriniz için ayrıca tebrikler...sağlık ve sevgiyle....
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta